Seizoen 4

[Lucy Skye]

Nieuwe personages, nieuwe verhalen, dit is seizoen 4!
Het verhaal speelt zich af in 2026, dus 16 jaar later dan seizoen 3.
Veel plezier allemaal and have Faith!
Let's get the party started!
Xx E

[benooiit]

dit wordt nog een lange weg xd

[JENNi.]

Oh, sorry dat ik me personage veranderd heb
Maar ik vond deze, die ik nu heb, zo leuk xd

-ja, ik zei sorry, omdat ik ineens besefte dat mijn oude foto nog op dat plaatje stond^^-

[Robin A.]

Als Robin
‘Ro ben je hier?’ hoor ik. ‘ja mam. Ik ben op mijn kamer.’ Zeg ik. Mama komt mijn kamer in en aait over haar 16 weken zwangere buik. ‘Het nakomertje’ noem ik het. Maar het idee al dat mijn ouders het nog doen is vreselijk vies. ‘Het wordt mooi.’ Zegt ze. Ik knik. ‘En hoe is het om voor het eerst je eigen kamer te hebben?’ vraagt ze en komt naast me zitten. ‘Fantastisch. Nu hoef ik tenminste niet de actiefiguren van Camiel te zien.’ Zeg ik lachend. Mama lacht mee. ‘Eindelijk wordt je een vrouw.’ Zegt ze stralend en streelt mijn haren. ‘Ja.’ Zeg ik knikkend. ‘Misschien moet je weer beginnen met..--‘ ik kap haar af. ‘Geen. woord. daarover. Ik doe het niet meer.’ Zeg ik. ‘maar je vond het altijd zo leuk..’ zegt ze. ‘Ik weet het, mam, maar interesses veranderen.’ Zeg ik en sta op. Echt niet… ik ben gewoon bang.. maar dat hoefde zij niet te weten. ‘Oké, Ik ga beneden nog wat dozen uitpakken. Roep maar als je iets nodig hebt.’ Zegt ze, staat op en loopt de kamer uit. Ik laat me neervallen op bed. Dan verschijnt het meest irritante schepsel van de wereld in de deuropening. Ik kreun. ‘Wat moet jij hier?’ vraag ik. ‘Kijken hoe het met mijn zusje is.’ Zegt hij lachend. Hij legt altijd de nadruk op zusje en ik haat het. Ja, ik ben nu nog de jongste van het gezin. 5 minuten jonger dan mijn irritante tweelingbroer Camiel. ‘Ga lekker met je vriendinnetje flikflooien. Val mij niet lastig.’ Zeg ik boos. ‘Oeh.. Aangebrand. Is het weer tijd voor het maandelijkse akkefietje?’ vraagt hij melodramatisch. ‘Ga toch weg.’ Zeg ik en gooi mijn hoofdkussen naar hem toe. Hij vangt hem gemakkelijk op. Beste van zijn Lacrosse-team. ‘Ga weg of ik haal mama erbij.’ Zeg ik. ‘Oeh, nu wordt ik bang.. maar niet getreurd zusje. Ik denk dat ik toch maar even langs Jessica ga.’ Zegt hij en gooit mijn hoofdkussen met een soepele beweging terug. Hij komt precies op mijn hoofd terecht. Als ik hem weghaal is Camiel duidelijk al weg. Ik laat me terug op mijn bed vallen. ‘Wat moet ik toch met die jongen?’ zeg ik zuchtend. ‘dat hoorde ik!’ roept Camiel, waarschijnlijk van beneden. Ik sta op van mijn bed en open de laatste doos. Er zitten voornamelijk allemaal oude dingen in zoals; knuffels en balletspullen. Ik doe de doos weer dicht en schrijf er met een pen ‘oude spullen’ op. Ik zet de doos onderin de kast. Eindelijk was elke doos uitgepakt en eindelijk was deze kamer alleen van mij. Ik kijk om me heen om alles nog een keer goed te bekijken. Het is perfect.

[benooiit]

Ik zweefde naast de wolken, grote witte pluizen raasden mijn raampje voorbij. Ik ondersteunde mijn hoofd met mijn hand, en keek zuchtend naar het patroon die de wolken steeds herhaalden. Ik zag de bevroren waterdruppels aan de andere kant van het raam ontdooien toen we licht zakten. 'Beste passagiers, gelieve uw stoelen recht te zetten, tafeltjes dicht te klappen en uw gordels om te doen. Het bestuur en kabinet van Ryanair, boeing 737, bedankt u van harte voor het vertrouwen in onze maatschappij. Wij hopen dat u een prettige vlucht gehad heeft.' Zei de vriendelijke stem van de stewardess. Ik spande mijn gordel wat strakker en voelde hoe het toestel, de maatschappij was van mijn vader, vandaar de naam "Ryanair", zakte tot de grond. Iedereen werd even door elkaar geschud en dat was het teken dat het toestel grondgebied bereikt had. Iedereen begon te klappen en te juichen. Omdat ik niet op wilde vallen klapte ik geluidloos mee.

[chicary]

Carlos
Ik kijk op.. ik ben er bijna, als het goed was, zei mijn moeder dat het een eng groot huis was en dat het meteen opviel... hmm.. ik kijk in mijn tas.. waar was die boterham nou?.. ik grabbel nog wat en dan.. "Ah bah!"zeg ik lachend en ik kom een kwijlspeeltje tegen van mijn jongere zusje.. Het plakt vies aan mijn handen.. ik lach weer.. had ik toch nog een soort van afscheid van haar.. ze sliep toen ik weg ging xD Nou eens even kijken. Opeens word ik gebeld! "Hallo met Carlos!!"zeg ik blij. "Hey, met mama hier, heb je het al gevonden?"vraagt ze. "Nee, nog niet"zeg ik lachend en loop door.. hmm dicht bos hier wel zeg! "Oja, natuurlijk anders had je geen bereik! Nou, zodra je bereik weg is, ben je er"zegt ze. "Oh ok!"zeg ik en opeens is het stil aan de andere kant.. "Mam? Hallo?"zeg ik. *piep.. piep* klinkt er.. oeh ik was er dus bijna! ;D Ik loop snel verder en zie al snel een hekwerk staan.. ik loop er bewonderend doorheen. "Cool"zeg ik lachend en dan draai ik me om.. mijn tas valt uit mijn handen.. wow over de grote van het huis had ze overdreven! Wat een joekel van een huis! Ik pak snel mijn tas weer op en ren vrolijk naar de voordeur. "Hmmm.. bel... bel.. bel.. waar zit hier de bel?"z eg ik en ik kijk zoekend naar de bel... "AHA!"zeg ik en ik spring een stukje omhoog en bel aan.

[benooiit]

Ik maak mijn gordel los en sta snel recht, om de massa voor te zijn. Ik haalde mijn tas uit de opbergruimte die zich bovenaan de zijkanten van het gangpad bevond. Snel nam ik mijn rugzak en klapte het deksel dicht. Ik stapte richting de uitgang. Iedereen had wel iemand waartegen hij of zij gezellig kon kletsen over de vlucht, de spanning. Ik had niemand, ik werd alleen naar een vreemd land gestuurd. Al kende ik wel de taal, er werd thuis Nederlands gesproken. De stewardess lachte vriendelijk en wenste me een prettige vakantie. Ik onderdrukte een lach. Vakantie... Dit zouden de ergste jaren van mijn leven moeten zijn. Vakantie... Ik stapte door de tunnel met mijn rugzak half op mijn rug. Ik volgde de mensen het gebouw in en liep met ze mee naar de roulette waar de bagage zou uitkomen rollen.

[JENNi.]

"Mam! Waar is me lievelings nachtjapon!?" Schreeuw ik vanuit me kleine slaapkamer. Ik ben echt blij dat ik nu in Anubis mag gaan wonen. Me moeder wilde persé dat ik tot me 14e bij haar en paps bleef. Ze vonden me te jong. Oké, misschien was dat ook wel zo, maar ik kan best voor mezelf zorgen!
"Bedoel je deze?" Vraagt mams, terwijl ze in de deuropening staat met een lichtroze nachtjapon. Ik knik hevig. "Ja, die!" Ik neem de nachtjapon aan en stop 'm in me koffer. "Nu heb ik alles." "En je knuffel dan? Lolo?" Vraagt mams verbaasd, terwijl ze naar me bed wijst - waar Lolo nog ligt. Ik zucht. "Mam, daar ben ik toch veels te oud voor! Zo krijg ik nooit vrienden. Lolo blijft hier." Mam schudt lachend d'r hoofd. "Nou, oké. Als jij het zegt... Ik ga even naar beneden, nog wat broodjes smeren voor onderweg." Ik knik instemmend en wacht tot ze weer weg is. Daarna pak ik gauw me knuffel en geef 'm een neusie-neusie. "Ik neem je toch maar mee," fluister ik zachtjes, waarna ik d'r in me koffer stop.

[benooiit]

Het pad van zwart rubber begon zich een weg te zoeken, en daar waren de eerste koffers. Met het geluk dat ik had, zou ik wel als laatste deze ruimte kunnen verlaten. Mensen namen wat in spanning hun bagage terwijl ik met één simpele rugzak wachtte. En zoals ik voorspelde kwam mijn koffers als laatst tevoorschijn, met het gele fluobandje rond het handvat, zodat ik de blauwe koffer zou kunnen afscheiden van eventuele andere blauwe koffers. Ik hield me klaar voor mijn spullen die af kwamen razen. In een ruk trok ik mijn bagage van de zwarte rubberen band. Ik verlengde het handvat en liet de koffer rollen. Ik volgde de pijltjes die me de uitgang toonde. Ik was er. Achter hekken stonden mensen te wachten op de aankomers. Her en der omarmden en zoenden mensen elkaar wel. Mensen die waarschijnlijk terug waren van een reis. Ik kende niet eens de persoon die me op kwam halen. Het enige wat papa me mee gaf was een foto van een jongen. Ik bestudeerde hem om hem tussen de massa te kunnen herkennen. Ik draaide de foto eens om en in sierlijke, krullige letters stond de naam Carlos geschreven. Gekke naam.

[chicary]

Gelijk word er open gedaan. "Zo snelle service!"zeg ik lachend. "oohh!!!"zegt een vrouw vrolijk en staat te popelen om me een knuffel te geven. "YAY!!"zeg ik en ik geef haar een knuffel, ze leek me nu al aardig!! ;D "En hoe heet ge? Ik ben Trudie!"zegt de vrouw vrolijk. "Ik ben Carlos Black! Ik kom hier wonen!"zeg ik vrolijk en ik kijk rond. "Wow het is binnen nog mooier dan buiten!!"zeg ik lachend en ik zet mijn tas in de gang neer, terwijl ik verder naar binnen loop en Trudie volg. "Ge bent de eerste!"zegt ze met een lach. "Ohh.. leuk!!!"zeg ik en ik kijk rond, opeens komt er een man naar beneden. "Wat moet je? We kopen niks aan de deur"zegt de man. "Ohh maar ik verkoop niks!"zeg ik blij. "Wat doe je hier dan nog?"zegt hij. "Ik kom hier wonen"zeg ik en ik probeer mijn vrolijkheid te onderdrukken en krijg daardoor een onschuldige stem, in plaats van overtuigend. "Vast, .. naam"zegt hij. "Carlos Black, aangenaam"zeg ik en ik steek mijn hand uit, hij kijkt er naar en dat is dan ook alles wat hij doet. Nouja, hij keek er tenminste naar, dat was goed genoeg voor mij en ik trek mijn hand weer terug. "Wat is uw naam eigenlijk meneer?"zeg ik als hij weer naar boven wilt lopen. "Victor"zegt hij brommend. " ;D! Ome Victor!"zeg ik blij. Trudie begint te lachen."Leuk, weer zo'n snotjong erbij, en voor jou blijf ik meneer vanaf nu, ok? Meneer Rodemaar"zegt hij. "Goed meneer Roedelmaar"zeg ik. "RO-DE-MAAR"zget hij dan. "Meneer rodemaar"zeg ik dan snel. "Moet ik ook nog zo'n snertkind ophalen, terwijl ik Corvus ook nog een beurt moet geven! ik heb er helemaal geen tijd voor!"zegt hij. "Ohoh!"zeg ik en ik steek mijn hand op. "Moet je naar de wc ofzo?"zegt meneer Rodemaar dan. "Nee, ik wilde zeggen, dat ik mijn rijbewijs al heb en dat ik, die persoon, ook wel kan halen voor u!"zeg ik.. hij kijkt me aan.. "Hmm... ja.. ik zou meer tijd hebben voor Corvus.. goed, hier zijn de sleutels, dat busje daar voor het huis, dat is mijn auto"zegt hij en ik kijk hem bewonderend aan.. zo snel mocht ik nog niet eens op mijn vaders motor zitten toen ik erom vroeg! "Ik zal heeeeel voorzichtig doen"zeg ik. "Dat is je geraden ook!"bromt meneer Rodemaar, ik lach, zijn stem was wel grappig. "Waar moet ik eigenlijk heen?"vraag ik. "Het vliegveld"zegt Trudie dan. "Je moet... Tyler ophalen"zegt ze nadat ze op een lijstje keek. "Ok, Tyler dus, nou... tot straks dan maar!"zeg ik met een glimlach en ga naar buiten.. als ik buiten kom zie ik de auto. "OMG! Zo cool!! een hippie busje!! Is meneer Rodemaar toch iets losser dan ik dacht!"zeg ik lachend. Ik stap in de auto terwijl ik het bijzonder interieur bewonder en ik start de auto. Ik was nog maar net in Anubis en ik ging nu al weer weg xD, nouja, ik zou zo weer terug zijn. Eerst Tyler ophalen! hij stond nu vast al te wachten! ;D

[benooiit]

Mooi, die Carlos was te laat. Kon deze dag erger worden?

[chicary]

Ik ben er bijna.. aha.. daar links.. ik doe de richtingwijzer aan en ga links.. er staan geen mensen meer, alleen nog een jongen.. ojee.. ik was misschien te laat.. hopelijk was hij niet al te boos op me. Ik stop bij de stoeprand en stap uit. "Uhm hoi? Ben jij Tyler?"vraag ik aan de jongen.

[benooiit]

Ik knik. Hoe moest ik nou reageren? Ik probeerde te lachen, wat er volgens mij meer uitzag als een zuur gezicht. 'Jij bent Carlos, dan.' Zeg ik. Carlos knikt terug. 'Ik doe even die bagage in de koffer, oké?' Vraag ik 'm. Hij knikt. Kon hij iets anders dan knikken? Ik legde alles in de koffer en klapte hem dicht. Daarna ging ik naast Carlos zitten. Ik deed m'n gordel om.

[chicary]

"Zo.. en waar kom je vandaan?"zeg ik dan maar met een lach. Hij was met het vliegtuig gekomen dat sowieso.. en ik wilde niet de hele tijd die doodse stilte als ik aan het rijden was.. ik hield van praten.. dus ik wachtte geduldig af op zijn antwoord.

[JENNi.]

Ik kijk in de spiegel naar m'n outfit. M'n favoriete outfit. Hier voel ik me tenminste mezelf in en dan kan ik ook als mezelf overkomen. Hopelijk vinden die mensen in Anubis me niet arrogant, want dat had ik soms bij die kinderen van de basisschool. Ik had wel vriendinnen, maar er waren ook een paar meisjes die altijd haat-opmerkingen maakte. Zo... hatelijk.
"Ben je klaar?" Vraagt paps, die in de deuropening staat. Ik knik. "Me koffer ook." "Oké, dan neem ik die wel even naar beneden." Pap pakt de koffer met gemak op en loopt ermee naar beneden. Ik doe me schoudertas om, waar ik me blackberry in stop en nog wat andere belangrijke dingen. Plots gaat er een ping-geluidje af. Ik pak me blackberry uit me tas en kijk even. Hé, ben je al in dat nieuwe huis van je? vraagt Valerie. Het buurmeisje van ons. Nee, maar ik ga nu wel weg. xoxo schrijf ik terug. oh, okay. Je komt nog weleens langs toch? ik ben nu namelijk niet thuis. xx Ik glimlach. tuurlijk! Sowieso zou ik me ouders weleens opzoeken, maar dan kom ik sowieso ook naar jou toe. for sure. xoxo
Ik stop me blackberry in me tas en loop naar beneden. "Je ziet er leuk uit," complimenteert mams me. "Dankje mam," zeg ik glimlachend. Ik neem de koffer over en loop de deur uit. "Dus je gaat echt alleen?" Vraagt mams verdrietig. Ik knik. "Ja. Ik kan het wel en je mag me bellen, als het echt moet..." "Oké, dan doe ik dat." "Oké, doeg! Ik zal nog weleens langskomen!" Zeg ik, waarna ik zwaaiend de trap af ga. Zo het appartement uit. Op weg naar Anubis...