Seizoen 4

[JENNi.]

"Heftig..." stamel ik. Als mijn ouders uit elkaar waren, zou ik echt... volgens mij zou ik dan elke nacht moeten huilen! Maar ja, dat gebeurd niet.

[benooiit]

Ik verschoot van Jenny haar verhaal. Mensen waren hier dus harder. Moest ik me nou ook harder opstellen? Ah wel nee! Ik moest me niet veranderen! Ik ben wie ik ben! 'Wat gemeen van je vader?' Probeerde ik iets te zeggen. 'Maar ik ben blij dat je hier bent.' Zeg ik.

[benooiit]

'Zullen we eens verdergaan?' Stel ik voor. 'Ik moet nog bij die schoenenwinkel langs, bij die sportwinkel en bij J&J.' Zeg ik. 'Chill out!' Zegt Carlos kalmerend. 'Ja! daar kunnen we ook nog heen!' Zeg ik. Ik prentte het lijstje in mijn hoofd.

[JENNi.]

Nadat we nog een tijdje in de mac bleven zitten, omdat Carlos dat wilde, gingen we nog wat winkels af. Onder andere de winkels die Tyler opnoemde.
Na het vele winkelen, liepen we terug naar huis. Iedereen had wel een tas in z'n hand. Zelfs Carlos! Hij kon een stel sneakers niet weerstaan... "Ik had niet verwacht dat jij ook nog iets ging kopen," zeg ik lachend tegen Carlos. "Soms heb ik ook weleens me behoeftes, hoor!" Zegt hij. Iedereen begint te lachen. Dit is best gezellig. Zo met z'n vieren op stap! En vanavond het feestje! Alleen wel jammer dat ik niets meer weet van die jongen in de mac donalds...

Ineens zie ik een advertentie hangen bij de "Vero Moda" (kledingwinkel -kuch-). Het doet me denken aan een gesprek met mams, een paar weken geleden. Flashback; "Francis, we moeten eens even praten," zei mams, waarna we op de bank gingen zitten. Paps kwam er ook bij zitten en toen begonnen ze over dat ik 15 was geworden en wat meer zelfstandig moest worden over geld en zo. En toen kwam ineens het woord 'bijbaan' erbij. "Wat? Moet ik gaan werken voor me geld?" Vroeg ik verontwaardigd. Mams knikte. "Wil je dan niet elke maand 40 euro of zo op je bank krijgen, dat je dan ook echt voor dingen kan gebruiken als kleding, schoenen, noem maar op?" "Ja..." Het leek me wel leuk. Aangezien ik van de 50 euro, die me ouders er elke maand nog op storten, niets mocht kopen. Dat was het studiegeld voor later. ;Einde flashback. "Hé, wacht even!" Zeg ik tegen de rest, waarna ik ernaartoe loop. Werknemers gezocht... bla bla bla... 15 jaar of ouder lees ik. Ik haal me mobiel tevoorschijn en sla het telefoonnummer op. Verder noteer ik wat gegevens op een notitie ding, wat best lastig is met je mobiel. Daarna ren ik weer terug naar de rest. "Sorry, moest even iets doen," verontschuldig ik me.

[benooiit]

We kwamen terug thuis. 'Ik zet deze even weg, oké?' Zeg ik en ren naar boven met de tassen in mijn handen. Ik zet ze allemaal neer op mijn bed. De schoenen, de shirts, de shorts, de jeans, de zonnebrillen. Wat een zootje. Ik leg alles mooi op z'n plaats in de kast en zet de leuke tasjes op mijn bureau. Daarna ren ik terug naar beneden, naar de anderen toe.

[JENNi.]

"Wat deed je eigenlijk, toen je ineens naar die advertentie rende?" Vraagt Jennifer nieuwsgierig. "O, dat. Nou ja, het was niets. Moest even iets... checken." Ik ga niet vertellen dat ik een bijbaan heb! Dat vinden ze vast dom. Dan weten ze dat ik voor mezelf geld moet zoeken, dat is toch dom? Toch?

[benooiit]

'Wanneer begint school?' Vraag ik opeens domweg.

[JENNi.]

"Uh..." stamel ik. "Volgens mij overmorgen," vertelt Jennifer.

[benooiit]

'Oké.' Zeg ik. Ik kijk de kamer rond. 'Zijn er hier... geen... zwembaden buiten?' Vroeg ik twijfelend.

[JENNi.]

"Nee, niet dat ik weet tenminste!?" Zeg ik lachend. Blijkbaar hoorde Trudie ons praten, want ineens komt ze de hal in huppelen. "Nee, m'n jong, er zijn hier geen zwembaden," vertelt ze vriendelijk. Ineens bedenk ik me dat ik me tassen nog vast heb. "Ik moet even me tassen nog boven zetten," zeg ik ineens, waarna ik naar boven ren. Ik loop me kamer in en zet me tassen op bed. Ik ruim de kleding en alles op in de kast en ga dan weer terug naar beneden.

[benooiit]

'O.' Zeg ik. Ik snuif even. Mijn zwemshorten had ik dus niet mee hoeven nemen. Nou ja, je wist maar nooit.

[steffke]

Ik dwaalde moe door de straten , op plekken waar ik nog nooit geweest was. Plots hoorde ik iets in de struiken en ik ging kijken. Het was gelukkig maar een haasje , maar door naar dat haasje te gaan kijken zag ik een groot huis staan. Er hing een bord boven de deur met daarop :"het huis Anubis!" Ik ging stiekem voor de raam staan waar ik verschillende mensen zag praten. Toen ging ik maar weer verder voor dat ze me betrapte en dwaalde langs dezelfde weg naar huis. Hopen dat m'n vader terug is!

[Robin A.]

Nadat ik mijn milkshake op heb smeek ik Lucy om te gaan. 'Oke..oke.'zegt ze op een gegeven moment. 'Doei, Carlos. Ik kom snel op bezoek.' zegt ik tegen Carlos. 'Doei^^.' zegt hij vrolijk. Lucy en ik lopen de Mac uit en ik hoor nog net. 'Hoe ken je haar.. wie is dat?' Waar hij dan op antwoord. 'Mijn nichtje en haar vriendin.' Ik glimlach even. 'Laten we naar jou huis gaan.' zegt Lucy als we met al onze tassen op haar vespa stappen. 'Hoezo? Waarschijnlijk is de cateraar er al en de huisarcitecten.' zeg ik. 'Gewoon.. ik wil je nieuwe kamer zien.' stamelt ze. Ze is anders als ze bij mij is. We zijn tegelijkertijd terug verhuist vanuit New York toen we 15 waren. Ik ken haar al haar hele leven.. ze is jonger dan ik ben. 'Oké.' antwoord ik terug. Natuurlijk wil ze mijn kamer zien -.- volgens mij wil ze liever Camiel zien die in het zwembad traint om fit te blijven. Mijn balkon geeft uitzicht op de hele achtertuin.

[benooiit]

Dikwijls vroeg ik me af hoe ik de dagen hier zou gaan vullen, soms was iedereen zo op zichzelf bezig, dat je je zou gaan vervelen. Maar goed.

[Lucy Skye]

'Op naar jouw huis!' zeg ik en we rijden weg. Onderweg kijk ik naar mensen op straat, maar hier valt geen nieuwe mode in te ontdekken.. 'Hoe.. is het met je broer?' vraag ik heel normaal en gewoon.